Op zondag 6 september 2015 wordt de expositie geopend in Galeri de Natris om 15.00 uur door

Manuel Kurpershoek. De laatste dag van de expositie is zondag 11 oktober 2015.

 

 

Het bestaat nog. De beeldende kunstenaar die geen opleiding heeft genoten via een

kunstvakopleiding maar bij een leermeester op de werkplaats. Karin Elfrink (1951

Nuenen) is zo iemand. Zij leerde het vak van haar vader, de Nijmeegse schilder Theo

Elfrink (1923-2014). En schilderen kan ze. Karin Elfrink woont en werkt in Nijmegen.

Aanvankelijk schilderde Karin Elfrink vooral ruimten die gemaakt zijn door

mensenhanden, het huis, de stad. Sinds 2006 is zij geboeid door de landschappelijke

ruimte rond het huis in Beek-Ubbergen waar zij haar jeugd doorbracht. De bossen op

de hellingen van de Ravensberg, waar zij als kind alleen kon zijn en bescherming zocht

onder het gebladerte van de dicht opeenstaande bomen. Later, als schilder genoot ze

van de dynamiek van het bos, de veelheid van de kleuren groen, de wisseling van het

licht, maar ook van het statische, de monotonie, de rust. In schilderijen gaf ze die

indrukken weer, ze wilde als het ware de toeschouwer laten delen in haar ervaringen.

De tentoonstelling in Galerie de Natris laat een nieuwe fase zien in haar oeuvre. De

aandacht voor het bos als natuurfenomeen is vervangen door de aandacht voor

parken, een kunstmatig door de mens aangelegd “bos” met een bewuste functionele

opzet. Ontstaan in het begin van de 19e eeuw is het stadspark bij uitstek bedoeld om

een geregisseerde “natuurlijke” ruimte te scheppen waarin de stadsmens rust én

ontspanning kan vinden.

Met dezelfde intentie als altijd heeft de kunstenaar zich nu gestort op het verbeelden

van dat kunstmatig bos. Opvallend is dat zij haar eigen fysieke expressiviteit beter dan

ooit “kwijt” kan in dit nieuwe aandachtsveld. Dankbaar maakt zij gebruik van de

kleuren van het park die van te voren vaak bij het ontwerp al bedacht zijn. Het

kleurgebruik in de schilderijen is expressief, uitbundiger dan ooit. Er is nog een andere

verandering. Een park is voor mensen bedoeld en ook dat kondigt zich in deze

expositie aan. Voorzichtig wordt geëxperimenteerd met de menselijke figuur in de

context van de aangelegde natuur.

Dat maakt de expositie extra spannend, want welke richting zal Karin Elfrink in de

nabije toekomst kiezen. Zelf weet ze het nog niet precies. De kijker komt zo midden in

het lopende onderzoek terecht van Karin Elfrink. Actueler kan het niet.